Gertrud Roegner, urodzona w 1873 r. w Legnicy, zanim jako pierwsza kobieta w historii uzyskała tytuł doktora na uniwersytecie w Greifswaldzie, przez wiele lat była nauczycielką. Dopiero w wieku 28 lat zdecydowała się zostać lekarzem.
Gertrud Roegner (z domu Grawitz) nie pochodziła z bogatej rodziny. I chociaż jej ojciec Paul był patologiem, kariera lekarska wydawała się jej raczej nieosiągalna. Nie tylko ze względów finansowych, lecz dlatego, że ponad 100 lat temu kobiety lekarki były jeszcze rzadkością. Tak więc w wieku 18 lat Gertrud pracowała już jako nauczycielka gimnastyki i robótek ręcznych. Dopiero w wieku 23 lat udało jej się zdać maturę w gimnazjum w Jaworze. Mając 28 lat, rozpoczęła studia medyczne najpierw w Halle, potem w Getyndze, Wrocławiu i wreszcie w Greifswaldzie, gdzie w 1905 r. zdała egzamin państwowy. Kilka miesięcy później miała już ukończoną pracę doktorską, za którą otrzymała wyróżniającą ocenę „magna cum laude”. W 1906 r. stopień ten przyznano tylko raz w Greifswaldzie.
Nawiasem mówiąc, trzy dni przed wydaniem dyplomu doktorskiego Gertrud Roegner miała już stałą pracę. Została bowiem zatrudniona jako asystentka lekarza w Lublińcu na Górnym Śląsku, w tamtejszym prowincjalnym sanatorium i domu opieki. Następnie pracowała w innych zakładach psychiatrycznych, aż przeniosła się do Lądka-Zdroju, gdzie prowadziła własną praktykę i przez dziewięć lat pracowała jako lekarz uzdrowiskowy. W czasie I wojny światowej pracowała w szpitalu dla rannych i chorych na skutek epidemii. Tam jednak ciężko zachorowała i musiała zrezygnować z praktyki w Lądku-Zdroju. Nie przeszkodziło jej to wszakże w dalszej pracy lekarskiej. Zamieszkała w Szklarskiej Porębie na Dolnym Śląsku, gdzie w czerwcu 1919 r. założyła sanatorium dla „kobiet z klas wykształconych o niskich dochodach” oraz związane z nim stowarzyszenie. Niestety, jej stan zdrowia stale się pogarszał. Zmarła 7 marca 1923 r. w Szklarskiej Porębie w wieku zaledwie 49 lat.
Anna Durecka
