Johannes Reichelt
„Ten, kto świat przemierza z laską, kiedy droga w kwieciu tonie, szczęściem ducha wciąż przebywa na ojczyzny swojej łonie. A gdy piewców tysiąc obce strony wychwala, moje serce tęsknota za ziemią mą zniewala” – napisał w swoim poemacie o Śląsku Johannes Reichelt, urodzony 5 sierpnia 1858 r. w Holaszowicach koło Głubczyc.
Poeta, nauczyciel gwary i pisarz przeszedł do historii jako Filozof z Lasu. To pseudonim, który Reichelt sam sobie wybrał. Przyszły poeta pochodził z prostego środowiska. Jego ojciec Karl był tkaczem i stróżem nocnym, Johannes miał zostać szewcem. Jednak wiejski nauczyciel dostrzegł potencjał chłopca i umożliwił mu naukę w seminarium nauczycielskim w Białej. Już podczas seminarium Reichelt zaczął pisać własne prace. W swoich felietonach, które ukazywały się m.in. w gazecie „Die deutsche Volksstimme”, komentował również aktualne tematy. Przez cały ten czas pracował na pełnym etacie jako nauczyciel, najpierw w Bielawie, później w Nowakach. W 1882 r. został nauczycielem w Korzękwicach, a w 1884 r. przeniesiono go do Nysy. W 1904 r. otrzymał propozycję objęcia stanowiska dyrektora Szkoły Pestalozziego we Wrocławiu. Jako Filozof z Lasu tworzył głównie śląską poezję gwarową, w której pisał przede wszystkim o swoim rodzinnym Śląsku.
Zeichnung: Krzysytof Stręcioch
Ukazało się pięć zbiorów jego wierszy. Kilka utworów zostało również oprawionych w muzykę. Zacytowany powyżej fragment pochodzi z jego najbardziej znanego wiersza, który Paul Mittmann skomponował jako „Mein Schlesierlied”. Oprócz własnej poezji Johannes Reichelt poświęcił się również studiom literackim. W 1883 r. ukazała się jego książka „Schlesien in Sage und Brauch”, w której opisał śląską poezję ludową i obyczaje w powiatach nyskim i głubczyckim.
Reichelt zmarł 16 stycznia 1906 r. we Wrocławiu. Sześć lat później w pobliżu Szkoły Pestalozziego, w której uczył, stanął pomnik ze śląskiego marmuru. Przedstawiał on poetę siedzącego naturalnej wielkości. Został zniszczony po II wojnie światowej. Do dziś w Głubczycach stoi pomnik ku jego czci.
Anna Durecka
