Wochenblatt – Gazeta Niemców w Rzeczypospolitej Polskiej

Wochenblatt – Gazeta Niemców w Rzeczypospolitej Polskiej

Corona-Virus: „Jede Krise ist auch eine Chance“

 

Andreas Blass aus Köln lebt seit 2015 in China und leitet dort ein Austausch-Programm für junge Menschen. Über die Corona-Krise im Land spricht mit ihm Marie Baumgarten.

 

AndreasBlass mit Frau und Tochter. Mehr Infos zu seinem China-Austauschprogramm unter www.redtutor.de
Foto: Privat

 

 

Herr Blass, das Coronavirus ist das beherrschende Thema in Europa und verunsichert viele Menschen. China dagegen scheint die Krise bereits überstanden zu haben. Wie ist die aktuelle Lage im Land, wie erleben Sie den Alltag?

Langsam normalisiert sich das Leben, aber wirklich langsam. Wir verlassen unsere Wohnung noch immer kaum. Doch immerhin rollt der Nahverkehr wieder. Und auch die Menschen wirken gelöster.

 

 

Wie hatte sich das Leben im Land, in Ihrer Stadt zuvor verändert?

Es hat zum Chanukkah-Fest begonnen, also dem chinesischen Frühlingsfest, vergleichbar vielleicht mit unserem Weihnachtsfest. Das ganze Land war auf den Beinen. Denn es ist üblich, diese Zeit bei der Familie zu verbringen. Plötzlich wurde das öffentliche Leben lahmgelegt. Flieger, Bahnen, Busse, nichts ging mehr. Kindergärten und Schulen, Bars und Restaurants wurden geschlossen. Ein- und Ausreisesperren. Die Menschen wurden aufgefordert, zu Hause zu bleiben.

 

 

Gab es Panik im Land?

Die Chinesen lassen sich von der Regierung recht gut steuern. Sie haben getan, was ihnen gesagt wurde und hatten Vertrauen darauf, dass die Maßnahmen ihre Wirkung nicht verfehlen. Deshalb gab es keine Panik.

 

 

Hatten Sie Angst?

Die Chinesen sind, wenn es um Krankheiten geht, ein eher ängstliches Volk. Das Gesundheitssystem holt in der Entwicklung zwar weiterhin auf, ist jedoch bisher nur in den großen Städten mit westlichen Einrichtungen vergleichbar. Hinzu kommt, dass man viele Leistungen selber bezahlen muss. Viele Menschen haben übrigens schon vor dem Virus-Ausbruch Atemschutzmasken getragen, um sich vor dem Smog und allem anderen, was schädlich ist, zu schützen. Atemmasken sind für Chinesen deshalb weitaus weniger befremdlich als für uns Europäer. Ich trage hier beim Einkaufen auch eine Atemschutzmaske, die Verkäuferin trägt auch eine, das ist ganz normal. Dass die Europäer vergleichsweise sorglos mit dem Virus umgehen, löst hier hingegen große Verwunderung aus. Ich war in dieser Hinsicht recht europäisch und bin gelassen geblieben.

 

 

Welche Maßnahmen hatte der Staat zur Eindämmung des Virus ergriffen?

Die Menschen durften ihre Wohnungen nur zum Einkaufen verlassen. Familien durften nur eine Person nach draußen schicken. Man muss dazu sagen, dass sich wohl kein Land so gut eignet, um Menschen zu isolieren, wie China. Die Städte sind in besonderer Form aufgebaut. Und zwar in Form kleiner, umzäunter Siedlungen. Das kann man sich so vorstellen: Ein paar wirklich hohe Hochhäuser, zwischen ihnen ein bisschen Grün, umschlossen von einem Zaun. Dazu ein unterirdischer Parkplatz, eine Schranke und ein Wachmann. Einige Meter entfernt dann die nächste eingezäunte Siedlung. Diese Siedlungen sind in sich schon wie eine Isolationszelle angelegt.

 

Diese chinesischen Siedlungen sind in sich schon wie eine Isolationszelle angelegt. Hier lebt Andreas Blass. Foto: privat

 

Wie haben Sie die Einschränkungen erlebt?

Krisen sind etwas völlig Normales, es kann nicht immer nur bergauf gehen. Jede Krise birgt auch eine Chance. Eine Chance, sich auf das zu besinnen, was wichtig ist. Seit der Quarantäne haben meine Frau und ich so viel Zeit füreinander wie vorher noch nie und wir genießen das sehr.

 

 

Was hat sich für Sie verändert?

Mein Arbeitsleben und mein Familienleben spielen sich normalerweise in zwei verschiedenen Städten ab. Ich pendle mit dem Flieger zwischen den Städten. Seit dem Hanuka-Fest bin ich aber zu Hause bei meiner Familie. Hier mache ich nun Home-Office. Da ich vieles am Computer erledigen kann, ist das kein Problem. Ein wirtschaftlicher Einbruch ist aber nicht ausgeblieben.

 

 

Sind Sie mit dem Krisenmanagement im Land zufrieden?

China hat es mit viel Disziplin schon fast geschafft, virusfrei zu werden. Es gibt nur wenig Neu-Erkrankungen. Insofern kann man also sagen, das Land hat die Krise gut gemeistert und wir können zufrieden sein. Die chinesische Regierung hat davon enorm profitiert, die Menschen fühlen sich darin bestärkt, dass ihre Regierung gute Arbeit leistet. Die chinesische Regierung wiederum kann sich darin bestätigt fühlen, dass sich ihre Regierungsform bei der Krisenbewältigung als sehr effizient oder sogar den westlichen Demokratien überlegen erwiesen hat. Viele Chinesen sind auf den Erfolg besonders stolz, vor allem mit Blick auf Europa, wo sich das Virus derzeit ungebremst verbreitet.

 

 

China hatte anfangs versucht, den Ausbruch des Virus zu vertuschen. Kann man denn den neuen Zahlen und Behauptungen glauben?

Ich bin mir nicht sicher. Sollte herauskommen, dass die Zahlen gefälscht sind und man erneut versucht, etwas zu vertuschen, würde die Bevölkerung zum einen sicherlich sehr erbost reagieren, zum anderen wäre es für die chinesische Regierung ein enormer Gesichtsverlust. Und den fürchtet man in Fernost in der Regel mehr als alles andere. Tendenziell kann man den Zahlen wohl trauen.

 

 

Blicken wir nach Europa. Polen hat die Grenzen geschlossen, ebenso Bildungs- und Kultureinrichtungen, Restaurants und Bars. Deutschland zieht nun nach. Ist man auf dem richtigen Weg?

Das ist der richtige Weg, denke ich. Die Menschen müssten aber noch konsequenter und disziplinierter sein. Dazu gehört, Atemmasken zu tragen. Home-Office für alle, denen es möglich ist. Wo das nicht geht, muss die Arbeit eben ruhen. So schmerzlich es ist. Für viele ist das mit großen finanziellen Verlusten verbunden. Dass das so ist, müssen wir akzeptieren lernen.

 

 

Lohnen sich Hamsterkäufe?

Dafür sehe ich keinen Grund. Der Warenverkehr läuft weiter und die Supermärkte werden weiterhin beliefert.

 

Würden Sie bei der nächsten Krise etwas anders machen?
Nein. (lacht)

 

 

Hat man das Virus zu lange nicht ernst genug genommen?

Das denke ich, ja. Die Bundesregierung und viele andere europäische Staaten dachten sicher, sie könnten strikte Maßnahmen wie in China umgehen. Wenn das Virus in seiner Ausprägung ähnlich einer Grippe ist oder in leichten Fällen sogar nur ähnlich einer einfachen Erkältung, wenn die Sterblichkeit nicht höher ist als beim Grippe-Virus, warum sollten wir damit anders umgehen als mit dem Grippe-Virus?

 

 

Und warum sollten wir?

Weil es eine Lungenkrankheit ist und die Krankenhäuser darauf nicht vorbereitet sind. In schweren Fällen müssen die Erkrankten an ein Beatmungsgerät angeschlossen werden. Bei einer so hohen Patientenzahl können die Krankenhäuser die medizinische Versorgung aber nicht gewährleisten, es gibt nicht genügend Beatmungsgeräte.

 

 

Wie hat Ihre Familie reagiert?

Als das Virus in China ausgebrochen ist, war meine Mutter sehr besorgt. Wenn wir telefoniert haben, habe ich versucht, ihr diese Sorgen zu nehmen.

 

 

Mittlerweile ist das Virus vor der eigenen Haustür.

Stimmt. Wer jetzt vor dem Virus sicher sein will, kommt am besten nach China. Nach der Einreise muss man allerdings zwei Wochen in Quarantäne.

 

 

Sind nun Sie derjenige, der sich Sorgen macht?

Sorgen mache ich mir um meine beiden Großmütter, sie sind sehr alt und gehören damit zur Risiko-Gruppe.

 

 

Welchen Tipp haben Sie für all jene, die noch mittendrin in der Krise stecken?

Es ist sehr wichtig, alle gebotenen Maßnahmen einzuhalten. Und sich Gedanken zu machen, wie man damit am besten leben kann. Es kann hilfreich sein, sich beispielsweise einen Wochenplan zu erstellen, eine To-Do-Liste. Welche Aufgaben sollen erledigt werden? Was mache ich und an welchem Tag? Wenn das gesellschaftliche Leben und das Arbeitsleben stillstehen, wenn ein Tag dem anderen gleicht und man vielleicht gar nicht weiß, ob Mittwoch oder Sonntag ist, können auch Rituale helfen. Ausschlafen am Wochenende und ein ausgedehntes Sonntagsfrühstück. Unter der Woche dann wieder früh aufstehen und sich ans zuvor festgesetzte Tagwerk machen.

 

 

 

„Każdy kryzys to też szansa”

 

Andreas Blass z Köln mieszka od 2015 roku w Chinach, gdzie kieruje programem wymiany młodych ludzi. O kryzysie wokół panującej w tym kraju epidemii koronawirusa rozmawia z nim Marie Baumgarten.

 

 

Koronawirus to dominujący temat w Europie, który niepokoi i dezorientuje wielu ludzi. Z kolei wydaje się, że w Chinach kryzys już przetrwano. Jak wygląda aktualnie sytuacja w tym kraju, jak się tam Panu żyje na co dzień?

Życie powoli się normalizuje, ale naprawdę powoli. Wciąż jeszcze prawie nie wychodzimy z mieszkania. Zaczęła jednak funkcjonować miejscowa komunikacja, a i ludzie sprawiają wrażenie bardziej zrelaksowanych.

 

 

Na ile wcześniej zmieniło się życie w kraju, w Pana mieście?

Zaczęło się w chińskie Święto Wiosny, porównywalne być może z naszymi świętami Bożego Narodzenia. Cały kraj był na nogach, bo jest w zwyczaju, by spędzać ten czas w gronie rodziny. Nagle życie publiczne uległo sparaliżowaniu. Samoloty, koleje, autobusy – wszystko stanęło. Przedszkola i szkoły, bary i restauracje zostały zamknięte. Zakazy wjazdu i wyjazdu. Ludzi wezwano do pozostania w domach.

 

Czy w kraju była panika?

Chińczycy dość dobrze poddają się nakazom i zakazom władz państwa. Uczynili to, co im powiedziano, mając zaufanie, że podjęte działania przyniosą pożądany efekt. Dlatego paniki nie było.

 

 

Czy odczuwał Pan strach?

Jeśli chodzi o choroby, to Chińczycy są narodem dość bojaźliwym. Co prawda system opieki zdrowotnej w dalszym ciągu nadrabia zaległości, mimo to jest on jak dotąd tylko w dużych miastach porównywalny z placówkami, jakie istnieją na Zachodzie. Do tego dochodzi fakt, że za wiele świadczeń trzeba samemu zapłacić. Zresztą wielu ludzi już przed wybuchem epidemii koronawirusa nosiło maski służące ochronie dróg oddechowych, aby chronić się przed smogiem i wszystkim innym, co jest szkodliwe. Dlatego dla Chińczyków takie maski są czymś znacznie mniej niezwykłym niż dla nas, Europejczyków. Ja też, robiąc tu zakupy, noszę maskę, sprzedawczyni też taką nosi, jest to najzupełniej normalne. Z kolei fakt, iż Europejczycy stosunkowo beztrosko podchodzą do tego wirusa, wywołuje tu ogromne zdziwienie. Ja w tej kwestii byłem dość europejski i pozostałem na luzie.

 

 

Jakie działania podjęły władze państwa w kwestii ograniczenia rozprzestrzeniania się wirusa?

Ludzie mogli opuszczać mieszkania tylko w celu zrobienia zakupów, a rodziny mogły wysyłać na zewnątrz tylko jedną osobę. Trzeba powiedzieć, że chyba żaden kraj nie nadaje się tak dobrze do izolowania ludzi, jak Chiny. Miasta mają szczególną strukturę, a mianowicie strukturę niewielkich, ogrodzonych osiedli. Można to sobie wyobrazić tak: kilka naprawdę wysokich wieżowców, a między nimi trochę zieleni otoczonej ogrodzeniem. Do tego podziemny parking, bariera i strażnik. W odległości kilku metrów jest kolejne ogrodzone osiedle. Takie osiedla już same w sobie są zaprojektowane niczym izolatki.

 

 

Jak odczuwał Pan wprowadzone ograniczenia?

Kryzysy są czymś całkiem normalnym, nie może być wciąż tylko lepiej. Każdy kryzys kryje też w sobie szansę – szansę na uzmysłowienie sobie tego, co jest naprawdę ważne. Od czasu wprowadzenia kwarantanny mamy z żoną tyle czasu dla siebie, jak nigdy wcześniej i bardzo się z tego cieszymy.

 

 

Co się dla Pana zmieniło?

W moim przypadku życie zawodowe i życie rodzinne rozgrywają się zwykle w dwu różnych miastach. Kursuję samolotem między miastami. Od czasu Święta Wiosny jestem jednak w domu z rodziną, gdzie pracuję teraz zdalnie, co nie jest żadnym problemem, bo wiele rzeczy mogę załatwić, siedząc przy komputerze. Nie obyło się jednak bez tąpnięcia ekonomicznego.

 

 

Czy jest Pan zadowolony z zarządzania kryzysowego w kraju?

Chinom już prawie udało się uwolnić od wirusa. Jest już niewiele nowych przypadków zachorowań. Można zatem powiedzieć, że kraj dobrze poradził sobie z kryzysem i możemy być zadowoleni. Rząd Chin ogromnie na tym skorzystał, a ludzie poczuli się utwierdzeni w przekonaniu, że ich rząd robi dobrą robotę. Z kolei chiński rząd otrzymał potwierdzenie, że forma sprawowania przezeń rządów okazała się bardzo skuteczna w przezwyciężeniu kryzysu czy wręcz ma przewagę nad zachodnimi demokracjami. Wielu Chińczyków jest szczególnie dumnych z osiągniętego sukcesu, zwłaszcza patrząc na Europę, gdzie wirus rozprzestrzenia się obecnie z niepohamowaną siłą.

 

 

Z początku Chiny próbowały zatuszować fakt wybuchu epidemii. Czy można wierzyć najnowszym danym liczbowym i wysuwanym twierdzeniom?

Raczej trudno coś tu podejrzewać, bo gdyby wyszło na jaw, że liczby są zafałszowane i że znów czynione byłyby starania o zatuszowanie czegoś, społeczeństwo z pewnością zareagowałoby z wielką złością, a poza tym byłaby to ogromna utrata twarzy dla chińskiego rządu, czego na Dalekim Wschodzie ludzie z reguły obawiają się bardziej niż czegokolwiek innego. Co do ogólnej tendencji to myślę, że chyba można wierzyć w prawdziwość podawanych liczb.

 

 

Spójrzmy w kierunku Europy. Polska zamknęła granice, podobnie jak placówki oświatowe i kulturalne, restauracje i bary. Niemcy zaczynają robić to samo. Czy jesteśmy na dobrej drodze?

Myślę, że to jest właściwa droga, ale ludzie powinni być jeszcze bardziej konsekwentni i zdyscyplinowani, a jednym z elementów jest noszenie masek chroniących drogi oddechowe. Praca zdalna dla wszystkich, którzy mają taką możliwość, a tam, gdzie nie jest to możliwe, trzeba po prostu zawiesić wykonywanie pracy, jakkolwiek jest to bolesne. Dla wielu osób wiąże się to też z dużymi ubytkami finansowymi, ale musimy nauczyć się akceptować, że sytuacja jest taka, a nie inna.

 

 

Czy opłaca się robienie zakupów na zapas?

Nie widzę powodu, żeby tak robić. Obrót towarowy nadal funkcjonuje, a markety są na bieżąco zaopatrywane.

 

 

Czy przy kolejnym kryzysie zrobiłby Pan coś inaczej?

Nie.

 

 

Czy nie jest tak, że tego wirusa zbyt długo nie traktowano dostatecznie poważnie?

Myślę, że tak właśnie jest. Zarówno rząd Niemiec, jak i wiele innych państw Europy myślało zapewne, że uda im się obejść rygorystyczne kroki, jakie zastosowano w Chinach. Sądzono, że skoro ten wirus w swoich przejawach przypomina grypę, a w lekkich przypadkach wręcz zwykłe przeziębienie, skoro wskaźnik śmiertelności nie jest wyższy niż w przypadku wirusa grypy, to dlaczego mamy się z nim inaczej obchodzić niż z wirusem grypy…

 

 

A dlaczego powinniśmy?

Ponieważ ta choroba atakuje płuca, na co nie są przygotowane szpitale. W ciężkich przypadkach osoby, które zachorowały, trzeba podłączać do respiratorów, jednak przy tak dużej liczbie pacjentów szpitale nie są w stanie zapewnić odpowiedniej opieki medycznej, gdyż nie ma dostatecznej ilości respiratorów.

 

 

Jak zareagowała Pańska rodzina?

W momencie wybuchu epidemii w Chinach moja mama była bardzo zaniepokojona. Podczas rozmów telefonicznych starałem się sprawić, by wyzbyła się obaw.

 

 

Obecnie wirus zawitał pod drzwi naszych domów.

To prawda. Ktoś, kto chciałby teraz mieć pewność, że ten wirus go nie dopadnie, niech najlepiej przyjedzie do Chin, jeśli ma taką możliwość, aczkolwiek po wjeździe do kraju trzeba będzie poddać się dwutygodniowej kwarantannie.

 

 

Czy zatem to teraz Pan jest tym, który się martwi?

Martwię się o obie moje babcie, które są w bardzo zaawansowanym wieku, co sprawia, że są w grupie wysokiego ryzyka.

 

 

Jaką wskazówkę dałby Pan tym wszystkim, którzy nadal tkwią w szponach kryzysu?

Bardzo ważne jest, by przestrzegać wszystkich wymaganych czynności oraz zastanowić się, jak najlepiej da się z tym żyć. Pomocne może się okazać na przykład sporządzenie tygodniowego planu, listy niezbędnych czynności i spraw do załatwienia. Jakie zadania trzeba wykonać? Co mam zrobić i w którym dniu? Skoro życie towarzyskie i zawodowe zatrzymało się, skoro każdy dzień łudząco przypomina następny i może nawet nie bardzo wiemy, czy jest środa czy niedziela, to pomóc mogą też pewne rytuały, jak choćby wysypianie się w weekendy albo dłuższy czas spożywania śniadań w niedziele. A w tygodniu znów wcześnie wstajemy i zabieramy się do uprzednio wyznaczonych zajęć.

 

Show More