Szczecińska stocznia Aron & Gollnow pozostawiła po sobie niespodziewany ślad poza Szczecinem – zbudowany w Szczecinie w 1886 roku parowiec wycieczkowy do dziś kursuje, a w 1892 roku jego nazwą ochrzczono znany klub piłkarski.
Till Scholtz-Knobloch
Pewnym kaprysem historii jest to, że nie istnieje dziś klub o nazwie Concordia BSC Berlin; nazwa klubu Hertha BSC Berlin nie bierze się od nazwy bratniego statku „Concordia”, lecz właśnie od nazwy statku „Hertha”, który otrzymał imię córki wspomnianego szczecińskiego armatora. A była to nazwa jak najbardziej na czasie, biorąc pod uwagę narodowe upojenie, jakie panowało w cesarstwie. Modne ówcześnie imię Hertha powstało w gruncie rzeczy na skutek błędnie czytanej modyfikacji imienia germańskiej bogini Nerthus. Rekordową liczbę noworodków o tym imieniu niemieckie urzędy stanu cywilnego zarejestrowały w 1910 roku, po czym jego popularność zaczęła spadać i już na początku lat 40. wypadło ono nawet poza pierwszą setkę najbardziej popularnych imion.
Pierwszym miejscem użytkowania pływającej Herthy po jej zwodowaniu były berlińskie odcinki Sprewy i Haweli obsługiwane przez Towarzystwo Żeglugi Parowej Manthey, Wolff i Zwerner z siedzibą w Berlinie-Stralau, które w 1889 roku zostało przejęte przez Towarzystwo Żeglugi Parowej „Spree-Havel-Dampfschifffahrts-Gesellschaft Stern”.
W 1883 roku na berlińskim placu ćwiczeń Tempelhofer Feld pojawili się pierwsi Anglicy z Berlin Cricket-Club wokół Toma Duttona, a w ślad za nimi pierwsi mieszkańcy Berlina, aby grać tam w piłkę nożną. Krótkotrwałym epizodem był klub Berliner FC Frankfurt 1885, założony przez pochodzącego z Frankfurtu Georga Leux, jednak pojawienie się (istniejących do dziś) klubów BFC Germania 88, Stern 89, Viktoria 89, Hohenzollern (dziś Marathon 02) oraz Vorwärts 90 (dziś Blau-Weiß 90) sprawiło, że Berlin zaraził się piłkarskim bakcylem, a wkrótce potem cała Rzesza. Oczywiście pomocą nadal służyli Anglicy, jak choćby Tom Dutton, który importował angielskie artykuły sportowe niezbędne do dalszego rozwoju futbolu. W późniejszym okresie przeniósł się do Wrocławia, gdzie założył klub FC Breslau (później VfB), który był pierwszym klubem piłkarskim nie tylko na terenie Śląska, lecz całej obecnej Polski. Edwin Dutton, syn Toma Duttona urodzony w 1890 roku w śląskim Międzylesiu, grał w piłkarskiej reprezentacji Niemiec, co jednak nie uchroniło go jako „Anglika” przed internowaniem przez Niemców podczas I wojny światowej. Wyjechał do Anglii, gdzie grał w zespołach Newcastle United i Ipswich Town – aczkolwiek z dwuletnią przerwą na ponowną grę w Niemczech, w barwach Stuttgarter Kickers.
Wkrótce po rozpowszechnieniu się futbolu w południowej części Berlina dołączyła się część północna, gdzie zaczęto grać na placu ćwiczeń „An der Einsamen Pappel”, czyli w miejscu, gdzie dziś znajduje się Stadion im. Friedricha Ludwiga Jahna, na którym domowe mecze rozgrywa drużyna wielokrotnego mistrza NRD, BFC Dynamo. Pierwszym klubem, jaki się tu zawiązał, był SV Jugendlust, obecnie BFC Alemannia 90. Tu, na północy miasta, na późniejszym styku Berlina Zachodniego i Berlina Wschodniego, zamiłowanie do piłki odnalazł w sobie także Fritz Lindner oraz jego koledzy – wszyscy w wieku 16–17 lat, którzy w 1892 roku utworzyli własny klub (przypuszczalnie grający na wykorzystywanym wówczas do tego celu placu Arkonaplatz). A ponieważ Lindner miał właśnie za sobą rejs parowcem „Hertha”, nie trzeba było długo szukać nazwy dla nowego klubu (nazwano go BFC Hertha 1892) ani też wymyślać barw klubowych. Później, w wyniku fuzji klub przyjął nazwę Hertha BSC.
Ponieważ Hertha już wkrótce zaczęła odnosić sukcesy – pokonując np. jako pierwszy klub z kontynentalnej Europy zawodową drużynę z Anglii, stała się wzorem także dla innych, o czym świadczą choćby nazwy klubowe: Hertha Breslau, Hertha Schneidemühl (Piła) czy Hertha Wien. Podróże pionierskich klubów z Berlina stały się też inspiracją do zakładania klubów w innych miejscach, czego przykładem jest Rapid Wiedeń, który nazwał się tak po wizycie w Wiedniu piłkarzy działającego już od 1893 roku po sąsiedzku z Herthą klubu Rapide (dziś SV Nord Wedding).
Z kolei początkowo zaginął ślad po pływającej po berlińskich wodach stalowej Hercie, którą historyk Kurt Groggert odnalazł w NRD, gdzie po II wojnie światowej pływała jako „Seid Bereit”, aż pod koniec lat 60. podupadła do stanu nadającego się niemal na złom. Jednakże w 1969 roku statek przekształcono w motorowiec, który otrzymał nazwę „Seebär”. A od 2002 roku, kiedy to udało się zrekonstruować jego losy, znów nosi swoją pierwotną nazwę wywodzącą się od imienia córki pewnego szczecińskiego armatora, pływając po wodach grupy jezior Kyritzer Seenkette, położonych w brandenburskiej krainie Priegnitz.
