Potrafił grać na skrzypcach, harfie, waltorni i trąbce. Jak na „muzyka miejskiego” przystało. Jest wręcz wielce prawdopodobne, że Johann Benjamin Bilse potrafił grać na wszystkich instrumentach w swojej orkiestrze w Legnicy. W końcu osobiście szkolił każdego ze swoich profesjonalnych muzyków.
Johann Benjamin Bilse urodził się 17 sierpnia 1816 roku w Legnicy. Jego pierwszym nauczycielem muzyki był również muzyk miejski: Ernst Friedrich Scholz. Podobno dwóch zamożnych legniczan sfinansowało studia młodego talentu w Wiedniu, gdzie Bilse pobierał lekcje gry na skrzypcach i studiował sztukę dyrygowania. Nawiasem mówiąc, już jako student grał pierwsze skrzypce w orkiestrze Johanna Straussa. Po powrocie do Legnicy objął w 1842 roku stanowisko dyrygenta kapeli miejskiej. Początkowo skromny zespół nazwano „Bilse’sche Kapelle”, gdyż Bilse sam dobierał i szkolił wszystkich muzyków. Ponieważ magistrat opłacił na początku tylko sześć koncertów orkiestry, Bilse wspierał finansowo swoich muzyków z własnej kieszeni. Po ukończeniu budowy linii kolejowych orkiestra Bilsego zaczęła koncertować we Wrocławiu, Berlinie, Görlitz, Lipsku i Dreźnie, zyskując coraz większy rozgłos. W latach 1867–1885 w berlińskim Concerthausie przy Leipziger Strasse odbyło się w sumie trzy tysiące popularnych „koncertów Bilsego”! Do grona stałych słuchaczy należeli Gerhart Hauptmann, Piotr I. Czajkowski czy Adolf Menzel. Bilse wraz ze swoimi muzykami odbył tournée po całej Europie. Grał w Petersburgu, Rydze, Warszawie, Amsterdamie i Brukseli. Kiedy między muzykami a Bilsem doszło do sporu i opuścili oni zespół, zgłosiło się tysiąc innych artystów z całego świata, którzy chcieli grać dla Bilsego i razem z nim.
Graphik: Krzysztof Stręcioch
W 1884 roku, mając 70 lat, Bilse powrócił do rodzinnego miasta, gdzie zmarł 18 lat później. Już za jego życia jedna z ulic Legnicy oraz rynek miejski zostały nazwane imieniem Johanna Benjamina Bilsego. Do dziś w Legnicy znajduje się ulica Bilsego.
Anna Durecka
Publikacja „Superbohaterowie Śląska” została wydana przez Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej i sfinansowana przez Instytut Goethego w Krakowie. Można ją pobrać bezpłatnie na stronie www.haus.pl
