W nocy z 9 na 10 listopada 1989 roku doszło do upadku muru berlińskiego. Był to symboliczny początek nowej epoki w historii Niemiec.
Jesień 1989 roku była w Niemieckiej republice Demokratycznej pełna napięć. Tysiące ludzi manifestowało na ulicach miast, domagając się demokratycznych reform, tysiące Niemców uciekało m.in. przez Austrię i Czechosłowację na Zachód. 4 listopada na berlińskim Alexanderplatz doszło do demonstracji z działem prawie pół miliona ludzi. Obywatele NRD domagali się między innymi wolności podróżowania. Już wtedy obawiano się, że może dojść do obalenia muru berlińskiego.
9 listopada projekt ustawy o prawie do podróżowania został zatwierdzony przez Biuro Polityczne i skierowany do zatwierdzenia przez radę ministrów. W projekcie miały być naniesione poprawki i ustawa miała być ogłoszona jako przejściowa dopiero następnego dnia. Ale konferencja prasowa z udziałem członka biura politycznego Guenthera Schabowskiego, który mial przed sobą projekt ustawy z ręcznie naniesionymi poprawkami, transmitowana na żywo w radiu i telewizji, stała się sygnałem do otwarcia muru. Tysiące mieszkańców Berlina Wschodniego ruszyło w kierunku przejść granicznych z żądaniem ich otwarcia. O północy wszystkie przejścia graniczne między wschodnim i zachodnim Berlinem zostały otwarte.
Mieszkańcy zachodniego Berlina z entuzjazmem powitali swoich rodaków zza muru. Piwiarnie fundowały darmowe piwo, przez bulwar Kuerfuerstendamm, na którym zgromadziły się tysiące ludzi, przejechała parada wschodnioniemieckich trabantów. Jedni berlińczycy wdrapywali się na mur, Inni chwycili za młotki i dłuta i zabrali się do jego demontażu. W ciągu nocy otwarto również przejścia na zewnętrznej granicy Berlina Zachodniego, jak i przejścia graniczne na wewnętrznej granicy niemieckiej pomiędzy RFN i NRD. Największy napływ tłumu nastąpił przed południem 10 listopada 1989. To była niezapomniana noc. Preludium do ostatecznego zjednoczenia Niemiec, które nastąpiło 3 października 1990 r.
AB