Od świątyni ewangelickiej do sanktuarium katolickiego
Historia dzisiejszego kościoła Miłosierdzia Bożego w Krapkowicach sięga XVIII wieku i jest doskonałym przykładem burzliwych dziejów budowli sakralnych na Górnym Śląsku. Odzwierciedla polityczne, religijne i społeczne wstrząsy tego regionu.
Początki
Już w 1744 roku protestanci w Krapkowicach podjęli pierwsze próby budowy własnego kościoła. Do tego czasu spotykali się w pomieszczeniach zamku w Krapkowicach. Decydujący krok nastąpił w 1780 roku, kiedy kamerdyner rodziny von Redern przekazał działkę pod budowę i podarował swoje srebra. W tym samym czasie chirurg Samuel Martini również przekazał ziemię gminie ewangelickiej na wsparcie projektu.
Pomimo tych darowizn, przez długi czas brakowało niezbędnych środków finansowych. Dopiero w 1825 roku gmina ewangelicka oficjalnie rozpoczęła zbiórkę. Rok później cesarz pruski wydał pozwolenie na kontynuowanie budowy kościoła. Rolnicy z okolicznych kamieniołomów pomogli dostarczyć kamień na plac budowy.
Uroczyste położenie kamienia węgielnego odbyło się 19 lipca 1854 roku. Po wylaniu fundamentów i wzniesieniu 80-centymetrowego ceglano-fundamentowego zwieńczenia prace przerwano z powodu braku funduszy. Budowę wznowiono dopiero w 1857 roku dzięki wsparciu finansowemu Towarzystwa Gustawa Adolfa. Kościół został ostatecznie konsekrowany 8 listopada 1858 roku, a jego patronem był św. Paweł.
Wzrost i rozbudowa w XIX wieku
W kolejnych dekadach liczba wiernych stale rosła. W 1866 roku zakupiono trzy żeliwne dzwony, które umieszczono w wieży kościelnej. W 1874 roku odnowiono plebanię, a z okazji 50-lecia istnienia, w 1908 roku kościół przeszedł gruntowny remont i otrzymał nową warstwę farby.
„Bolesna historia kościoła w Krapkowicach jest symbolem głębokich przemian, które ukształtowały Górny Śląsk na przestrzeni wieków.”
Ani I wojna światowa, ani powstania śląskie nie wyrządziły kościołowi szkód. Nawet w czasie II wojny światowej budynek pozostał w dużej mierze nienaruszony – splądrowano jedynie wnętrze i wybito okna. W 1950 roku kościół otrzymał nowy ołtarz z jednej ze świątyń ewangelickich, który odrestaurowano w 1953 roku. Rok później wnętrze zostało odmalowane.
Schyłek i odrodzenie
Po zmianie granic w 1945 roku i włączeniu Krapkowic do Polski liczba protestantów systematycznie spadała. W 1960 roku kościół musiał zostać zamknięty z powodu małej liczby wiernych. Przez 25 lat stał pusty i powoli niszczał – był niemym świadkiem wstrząsów, które ukształtowały Górny Śląsk i jego różnorodność wyznaniową.
Foto: ap
Nowy początek przyszedł w 1985 roku, kiedy diecezja opolska, z inicjatywy biskupa Alfonsa Nossola, przejęła opuszczony kościół od parafii ewangelickiej. Zapoczątkowało to nowy rozdział w historii budowli. W latach 2000–2003 przeprowadzono kompleksowy remont, a 16 października 2004 roku biskup pomocniczy Paweł Stobrawa uroczyście konsekrował kościół i oddał go pod opiekę Miłosierdzia Bożego.
Architektura i wyposażenie
Kościół zachował swój prosty wygląd, typowy dla XIX-wiecznych protestanckich budowli sakralnych, lecz został wzbogacony o elementy katolickie. Do wnętrza prowadzą dwa wejścia – główne i boczne. Neobarokowy ołtarz stanowi centralny punkt świątyni. W miejscu, gdzie kiedyś stała ambona, wisi obecnie obraz Jezusa Miłosiernego – wierna kopia słynnego dzieła z sanktuarium w Krakowie-Łagiewnikach.
Na ścianach prezbiterium znajdują się dwa obrazy: „Dobry Pasterz” i „Objawienie nad Jeziorem Galilejskim”. W wieży nadal wiszą trzy dzwony, z których jeden jest uszkodzony.
Symbol przemian Górnego Śląska
Bolesna historia kościoła w Krapkowicach jest symbolem głębokich przemian, które ukształtowały Górny Śląsk na przestrzeni wieków. Powstał z zaangażowania i poświęcenia społeczności ewangelickiej, przetrwał wojny i przewroty, popadł w ruinę, by ostatecznie zostać odbudowany przez Kościół katolicki. Dziś jest nie tylko miejscem modlitwy, lecz także żywym świadectwem wielowyznaniowego dziedzictwa Krapkowic i całego regionu.