Polaków opanował nowy spór, którego tłem są zarzuty wobec Jana Pawła II. Spór ten nie zachwiał moim poczuciem wdzięczności za wzruszenia i naukę, jakie otrzymałem w czasie jego pontyfikatu. Nie żałuję, że chcąc osobiście go doświadczyć, 3 czerwca 1979 r. wyruszyłem do Gniezna. Ani tłoku, w jakim słuchałem jego słów w 1983 r. w Poznaniu, ani wielogodzinnego czekania na Górze św. Anny, ani audiencji w Watykanie w 1997 r.
Mimo tych przeżyć i tak pociągającej nauki krytycznie odbierałem hasło „Santo subito”. Było tak odległe od wyważonej tradycji Kościoła i niosło od początku zagrożenie, które abp Stanisław Gądecki zawarł w niedzielę w zdaniu, że „obrona świętości i wielkości Jana Pawła II nie oznacza, oczywiście, twierdzenia, że nie mógł on popełniać błędów”. A przecież rzetelny i z odpowiednim dystansem prowadzony proces kanonizacyjny winien je odnaleźć. Tymczasem obecna gorsząca wrzawa przypomina początek pontyfikatu.
O wyborze Karola Wojtyły świat dowiedział się 16 października 1978 r. o 18.44. W Polsce dowiedzieliśmy się o tym z radia Wolna Europa, bo polskie wiadomości o 19.30 informacji tej nie podały. Tego wieczora spotkał się KC PZPR, a media czekały na wytyczne partii, które pozwoliły PAP na sporządzenie suchej notatki w dzień po wyborze. Władze PRL potrzebowały jeszcze jednego dnia na wysłanie depeszy gratulacyjnej ze zdaniem: „Doniosła decyzja kardynalskiego konklawe sprawia Polsce wielką satysfakcję. Na tronie papieskim po raz pierwszy w dziejach jest syn polskiego narodu budującego w jedności i współdziałaniu wszystkich obywateli wielkość i pomyślność swej socjalistycznej Ojczyzny”.
Papst Johannes Paul II. Foto: Gregorini Demetrio/wikimedia.org
Trudno było oczekiwać od tamtych władz, by ich partyjno-narodowe spojrzenie nie było oderwane od rzeczywistości kościelnej, pastoralnej i teologicznej. Ale tego samego ducha znajduję, gdy czytam w partyjnej de facto uchwale Sejmu z zeszłego tygodnia, bez związku z zarzutami, o konieczności obrony „Wielkiego Papieża Polaka”, który bronił „praw naszego narodu” i jest „ojcem niepodległości Polski”. Forma pełna zranionej dumy narodowej jest sprzeczna ze świętością, której chce bronić. Wszak jedną z jej cech jest pokora. Papież ją posiadał, jego samozwańczym obrońcom jej zabrakło, co sprawia, że z krzywdą dla zmarłego uczynili z niego polityczne narzędzie walki.
Po drugiej stronie nie brakuje tych, o których Benedykt XVI mówił, że kieruje nimi „nie tylko czyste pragnienie prawdy”, ale „także radość ze skompromitowania i zdyskredytowania Kościoła”. Skoro zabrakło tego w procesie kanonizacyjnym, to prawdy należy nadal pokornie i obiektywnie szukać, ale o świętości, moralności, o ocenie Jana Pawła II nie decyduje żadna sejmowa uchwała, żadna partia, żaden historyk, a nawet Watykan. Ocena taka dokona się poza naszą wiedzą i nie ma nic wspólnego z zasługami dla Polski.
Bernard Gaida
Titelfoto: Denkmal von Johannes Paul II. in Kroatien (Foto: Bengt Nyman/wikimedia.org)
Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.
Ściśle niezbędne ciasteczka
Niezbędne ciasteczka powinny być zawsze włączone, abyśmy mogli zapisać twoje preferencje dotyczące ustawień ciasteczek.
Jeśli wyłączysz to ciasteczko, nie będziemy mogli zapisać twoich preferencji. Oznacza to, że za każdym razem, gdy odwiedzasz tę stronę, musisz ponownie włączyć lub wyłączyć ciasteczka.
Polaków opanował nowy spór, którego tłem są zarzuty wobec Jana Pawła II. Spór ten nie zachwiał moim poczuciem wdzięczności za wzruszenia i naukę, jakie otrzymałem w czasie jego pontyfikatu. Nie żałuję, że chcąc osobiście go doświadczyć, 3 czerwca 1979 r. wyruszyłem do Gniezna. Ani tłoku, w jakim słuchałem jego słów w 1983 r. w Poznaniu, ani wielogodzinnego czekania na Górze św. Anny, ani audiencji w Watykanie w 1997 r.
